Een zwakke plek in de buikwand is soms aangeboren maar kan ook later ontstaan doordat de buikwand uitrekt. Dit kan gebeuren als u vaak zwaar moet tillen, door hard persen, veel moet hoesten of omdat u zwaarder bent geworden. Bij een man komt een liesbreuk vaker voor omdat de zaadstreng reeds via een kleine opening doorheen de buikwand loopt. Een liesbreuk kan uiteenlopende klachten geven. Vaak is er een pijnlijk en soms branderig gevoel in de lies. Sommige mensen hebben last van misselijkheid. Maar het kan ook zijn dat u er helemaal geen last van hebt.

Om een liesbreuk vast te stellen is over het algemeen geen ingewikkeld onderzoek nodig. De arts kan terwijl u staat de breuk meestal gemakkelijk voelen. Bij twijfel kan een echografie of een CT-scan uitsluiting geven.

Een liesbreuk verdwijnt nooit vanzelf en kan groter worden. Bij verhoging van de druk in de buik zoals bij staan, persen of hoesten, kan er namelijk meer buikinhoud door de verzwakte plek of opening stulpen. In een enkel geval raakt de darm bekneld in de breukzak. Dit is erg pijnlijk en bovendien kan de darm beschadigd worden waardoor een buikvliesontsteking optreedt. Er is dan een spoedoperatie nodig. Daarom is het raadzaam om een liesbreuk operatief te laten behandelen. Vroeger kregen mensen met een liesbreuk ook wel een breukband voorgeschreven; dit is een soort brede riem of een broekje dat drukt op de plek van de breuk. Zo’n breukband is meestal niet effectief en wordt enkel nog maar voorgeschreven bij minimale klachten gecombineerd met een belangrijk operatief risico.

Chirurgen gebruiken verschillende technieken om breuken te herstellen. Vroeger werden enkel hechtingen gebruikt om de breuk te herstellen en de buikwand te verstevigen. Het herstel is vaak pijnlijker omdat de weefsels bij elkaar getrokken worden. Bovendien is het risico, op een nieuwe breuk vaak groter. Deze technieken worden nog zelden gebruikt.

Tegenwoordig wordt een liesbreuk bij voorkeur hersteld met een MESH of netje. Dit netje bestaat uit kunststofmateriaal. Het wordt doorgaans zeer goed door het lichaam verdragen en is veilig. Er zijn natuurlijk verschillende netjes en materialen al naargelang de operatietechniek. Uw chirurg vertelt u er graag meer over.
De verschillende operatietechnieken kunnen we in essentie onderverdelen in twee manieren: een klassieke “open” techniek en een laparoscopische techniek of kijkoperatie.
Verder maken we onderscheid in het plaatsen van het netje voor of achter de spierlaag. In functie van uw medische voorgeschiedenis en uw persoonlijke voorkeur zal uw chirurg samen met u een keuze maken. In principe kan een liesbreukoperatie altijd goed op voorhand gepland worden. Enkel bij een ingeklemde liesbreuk is een dringende ingreep vereist. De meeste ingrepen gebeuren in dagziekenhuis of met 1 overnachting.

• De klassieke “open” methode.

Hierbij wordt de operatie uitgevoerd via een snede in de lies. De uitstulping van het buikvIies wordt opgeheven en er wordt een kunststofnetje over de breuk geplaatst.

• De laparoscopische methode (kijkoperatie)

Bij deze nieuwere methode worden drie kleine sneetjes aangebracht, waardoor via instrumenten en een camera aangesloten op een televisiescherm de operatie vanuit de binnenzijde van de breuk wordt uitgevoerd. Door het inblazen van koolstofdioxide (C02) in de buikwand wordt een kunstmatige “gasbel” gecreëerd waarin de chirurg kan werken. De uitstulping van het buikvIies wordt nu opgeheven en de zwakke plaats in de buikwand hersteld met een stukje kunststof. Bij deze ingreep is een volledige verdoving steeds noodzakelijk. Voordeel van de laparoscopische methode is dat het vaak minder pijn geeft en daardoor een sneller herstel mogelijk is. Nadeel is dat het materiaal dat hiervoor gebruikt wordt duurder is en een deel hiervan niet terugbetaald wordt door de mutualiteit. De operatie is dus duurder voor de patiënt.

• Sommige mannen hebben onmiddellijk na de ingreep problemen om te plassen. Meestal lost dit zich spontaan op, maar soms is het nodig om een blaassonde in te brengen om de urine te laten aflopen.

• Na een liesbreukherstel is de pijn meestal goed te verdragen en goed controleerbaar met “eenvoudige” pijnstillers.

• Dikwijls kan men na een liesbreukoperatie nog gedurende enkele weken een zwelling voelen ter hoogte van de vroegere breuk. Het gaat hierbij om een seroom, dwz een opeenstapeling van wondvocht daar waar de vroegere breukzak zat. Deze ophoping in de lies kan zich onmiddellijk na de operatie voordoen. Meestal verdwijnt deze spontaan na enkele weken en slechts in zeer zeldzame gevallen dient deze aangeprikt te worden om het vocht te verwijderen. Om de kans op dergelijke zwelling en de hinder ervan zo klein mogelijk te houden is het raadzaam na de ingreep gedurende enkele dagen een goed aansluitende en ondersteunende slip te dragen.

• Een geringe bloeduitstorting is normaal en kan u na enkele dagen herkennen in de vorm van een blauwe verkleuring in het wondgebied, die kan uitzakken naar de basis van de penis en de balzak bij de man en naar de grote schaamlip bij de vrouw. Dat is niet verontrustend en verdwijnt na enkele weken.

• Wanneer zich echter een grotere hoeveelheid bloed ophoopt in de ruimte waar vroeger de breukzak zat, voelt men een pijnlijke harde zwelling die de plaats van de breuk inneemt. Men spreekt dan over een hematoom (grotere bloeduitstorting) wat zelden voorkomt.

• Omdat in het operatiegebied enkele zenuwen lopen bij de man ook nog de zaadstreng is een beschadiging van deze structuren niet ondenkbaar. Deze complicaties treden gelukkig zelden op. De consequentie van schade aan een zenuw kan gevoelloosheid of soms juist een blijvende pijnklacht rond het operatiegebied zijn. De gevolgen van schade aan de zaadstreng zelf of een bloedvat daarvan kunnen het kleiner en gevoelloos worden van de zaadbal zijn en verminderde vruchtbaarheid geven.

• In uitzonderlijke gevallen kan bij de man een zaadstrengontsteking ontstaan. Dit voelt men als een pijnlijke harde streng in de lies op de plaats van de vroegere liesbreuk en ontstaat door irritatie van de zaadstreng ten gevolge van het netje dat er bovenop ligt. Ook kan een orchitis (een ontsteking of een oedeem aan de testikel) optreden. In beide gevallen is een anti inflammatoire of ontstekingswerende behandeling met geneesmiddelen noodzakelijk.

• Het resultaat van de operatie kan goed lijken. Toch kan na verloop van tijd bij een klein aantal van de geopereerde patiënten op dezelfde plaats opnieuw een breuk ontstaan (een recidief breuk). Hoe zo’n recidief breuk hersteld moet worden, zal door de behandelend chirurg nader besproken worden. Meestal zal er dan weer een operatie nodig zijn.

Geen enkele ingreep is vrij van de kans op complicaties. Zo zijn er ook bij deze operatie de normale risico’s op complicaties zoals trombose, longontsteking, urineweginfectie, nabloeding, wondinfectie, infectie van het ingebracht kunststofmateriaal, verwonding van een buikorgaan,…